I visited Jordan in June 2012 to participate in a conference on Microfinance: our hotel was right at the shores of the Dead Sea, with its salty waters in which you stay afloat. Fairly weird.
A group of ladies organised a fashion show, with clothes designed by a client of a Jordanian Microfinance Institution.
Then, after the conference, with a group of colleagues, we took a 2-day tour to visit the Jordanian desert (Wadi Rum) and of course the historic city of Petra, established around 300 BC. The city lies in ruins, but the soldiers guarding the entrance seem to be still there.
Click on any of the photos below to see it enlarged.
Some facts: Today, Jordan has 9.5 million inhabitants, and hosts over 1 million refugees (mainly from Syria). The Netherlands has almost twice as much inhabitants, while the number of refugees is 10% compared to those hosted by Jordan.
Ik wil graag nog de volgende tekst onder de aandacht brengen:
“De onwil om tot een menswaardige oplossing te komen heeft een hoge prijs”
Op 23 april 2016 sprak Tineke Ceelen op het partijcongres van GroenLinks in Amersfoort over de situatie van vluchtelingen wereldwijd. Over falend leiderschap, het voeden van angsten en een gebrek aan solidariteit. Lees hieronder haar speech.
Vrienden van vluchtelingen,
Ik ben net terug van een bezoek aan een kamp voor Burundese vluchtelingen. Twee patiënten in één ziekenhuisbed, 180 kinderen in een klas, meer dan de helft van de kinderen gaat niet naar school. Veel tenten zijn totaal versleten, de voedseldistributie is genoeg voor één maaltijd per dag. Altijd hetzelfde menu. En de vluchtelingen mogen het kamp niet uit.
In Kenia ontmoette ik een man met zijn puberzoon. Zij woonden sinds jaren in het Kakuma kamp. Een intelligente man die vloeiend Frans, Engels, en een paar lokale talen sprak. Bij het afscheid zei hij verdrietig: ‘we konden net zo goed dood zijn, mijn zoon en ik’.
Soortgelijke uitspraken hoorde ik eerder, en ook later, van vluchtelingen die na een verblijf van vele jaren in een vluchtelingenkamp, de moed hadden opgegeven.
En op Lesbos, net als aan de Grieks/Macedonische grens, zag ik hoe vluchtelingen uit Syrië, vroeger met een huis, baan, auto en mobiele telefoon, kortom een leven zoals velen hier, in een drijfnatte koepeltent hun gezin tegen de elementen moesten beschermen.
Vluchtelingen zijn nergens welkom, er wordt zelden écht goed voor hen gezorgd. Hun bewegingsvrijheid is beperkt, werken mag meestal niet en kinderen gaan vaak niet naar school. En dat jarenlang. In langdurige crises wonen vluchtelingen gemiddeld zo’n 20 jaar in een vluchtelingenkamp.Op dit moment zijn ruim 60 miljoen mensen op de vlucht. Méér dan ooit sinds de Tweede Wereldoorlog. Van hen zocht 2/3e een veilig heenkomen in eigen land en stak 1/3e, zo’n 20 miljoen mensen de grens over. In 86% van die gevallen, naar een straatarm buurland.
De miljoen vluchtelingen die vorig jaar naar Europa kwam vormt een fractie van de totale bevolking van de rijke Europese Unie. De aantallen die wij hier opvangen staan in géén verhouding tot bijvoorbeeld het kleine, veel armere Libanon waar nu 20% van de bevolking een vluchteling uit Syrië is.
De cijfers maken duidelijk dat het hier bij ons niet gaat om een beangstigende, onoplosbare crisis. De werkelijke crisis die we in Europa zien anno 2016 is er een van falend leiderschap en een gebrek aan solidariteit. Reële, begrijpelijke, maar ook minder reële angsten worden gevoed, niet weerlegd, onder ogen gezien of opgelost. Het ontbreekt simpelweg aan politieke wil om vluchtelingen een plek te geven in Europa.
Die onwil heeft een hoge prijs. Families die de gruweldaden van ISIS, de bedreigingen van de Taliban of de vatenbommen van het regime Assad ontvluchtten, worden opgesloten in detentiecentra waar baby’s te weinig melk krijgen, de hygiënische omstandigheden deplorabel zijn en gezinnen in de open lucht slapen. Ik heb het over Europa, over de Griekse eilanden Lesbos en Chios.
In hetzelfde Griekenland houdt Europa nu al wekenlang meer dan 50.000 mensen in opperste onzekerheid. Zij zitten vast aan de grens en het lijkt er beslist niet op dat veel haast gemaakt wordt van een oplossing voor hen. Dat moet nú veranderen!
De wereld kijkt mee hoe Europa begonnen is mensen te deporteren naar Turkije. Naar nu blijkt hadden ten minste dertien van hen asiel willen aanvragen. De eerste groep is volgens Human Rights Watch teruggestuurd zonder dat de mensen ook maar enig idee hadden wat hen te wachten stond.
Naar Turkije, dat tot voor kort niet in aanmerking kwam voor het predicaat ‘veilig derde land’. Turkije dat volgens een recent rapport van Amnesty International vluchtelingen terug stuurt naar de oorlog in Syrië.
Intussen zitten de ontheemden in Syrië klem omdat de buurlanden, die zelf gedestabiliseerd dreigen te raken door de wérkelijk enorme aantallen vluchtelingen, de grenzen dicht houden. Zeker 100.000 mensen staan radeloos aan de grenzen met Jordanië, Irak en Turkije. Letterlijk opgesloten in de oorlog.
Steeds meer mensen raken op drift. Hekken, gesloten grenzen, deals met Turkije en straks met Libië veranderen daar niets aan. We zullen moeten erkennen dat vluchtelingen niet alleen het recht hebben om geweld te ontvluchten, maar dat ze dat ook zullen doen.
Het wordt hoog tijd naar oplossingen te zoeken, niet voor óns probleem, maar voor de problemen van mensen die alles kwijtgeraakt zijn. De vluchtelingverdragen en de rechten van de mens moeten ons heilig zijn en niet bij de eerste de beste échte toets, terzijde geschoven worden. Uiteindelijk zijn die verdragen er om de kwetsbaarsten te beschermen, en ons te behoeden voor historische fouten. Daarom zijn ze ook tot stand gekomen, die verdragen, na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog.
Een deel van de oplossing voor de huidige crisis, is hervestiging, het gecontroleerd hierheen halen van vluchtelingen, op uitnodiging, om de regio te ontlasten, en om er zeker van te zijn dat ook of juist de zwaksten een kans krijgen op een nieuw bestaan.
Ban Ki Moon, heeft opgeroepen om tien procent van de Syrische vluchtelingen, 480.000 mensen te hervestigen. Tot nu toe heeft nog geen enkel land zich gemeld om extra Syrische vluchtelingen op te nemen. Ook Nederland niet. Doe er wat aan!
Een tweede deel van de oplossing is de opvang in de regio. Favoriet, ook bij veel politici in Nederland. Het zal u dan ook verbijsteren dat de budgetten voor noodhulp in die eigen regio, simpelweg níet bij elkaar gebracht worden. Nu in april is voor de Centraal Afrikaanse Republiek bijvoorbeeld minder dan 1% van het benodigde geld bij elkaar gebracht. Denkt u vooral niet dat dit een uitzondering is.
Kortom vluchtelingen en ontvangende buurlanden worden in de steek gelaten. Het resultaat is dat vluchtelingen hun tocht vervolgen en dat ‘de eigen regio’ steeds minder bereid zal zijn de opvang op zich te nemen.
Ik vertrouw erop dat GroenLinks pal blijft staan voor vluchtelingen. Jesse was één van de weinige politici die in het hoogst onverkwikkelijke vluchtelingendebat in Nederland, realiteitszin en compassie heeft laten zien. En bij monde van Tineke Strik wist Groen Links een resolutie aangenomen te krijgen in de Raad van Europa waarin de Turkije-deal wordt veroordeeld.
Zie dat vermaledijde ding van tafel te krijgen! En zet verder in op:
– substantiële hervestiging van vluchtelingen;
– adequate hulp aan vluchtelingen daar waar zij het liefst zijn: in de eigen regio;
– en steun aan de landen in die regio die de opvang verzorgen.
Bovenal, en daar kunnen we allemaal, ook u en ik, een bijdrage aan leveren, laten we de hele vluchtelingencrisis weer in het juiste perspectief zien.
Zíj zijn degenen met een enorm probleem, niet wij. Laten wij erop toezien dat met respect gezocht wordt naar oplossingen voor hen, en in het debat een toon kiezen die laat zien dat we begrijpen hoe verschrikkelijk het is je huis, je land, je familie, je leven kwijt geraakt te zijn.
Dat moeten we samen best kunnen schaffen.
Dank u wel.
Tineke Ceelen
Directeur Stichting Vluchteling